Ghost Riders In The Sky
strofe: Am Am C C Am... F Dm Am Am an old cowboy went ridin' out
one dark and windy day
at bolder ridge he rested
as he went along his way
when all at once a mighty herd
of red eyed cows he saw
driving through the ragged skies
and up a cloudy draw
strofe:
their brands were still on fire
and their hooves were made of steel
their horns were black and shiny
and their hot breath he could feel
a bolt of fear cut through him
as they thundered through the sky
for he saw the riders coming hard
and he heard their mournful cry
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
strofe:
their face was drawn their eyes were blurred
their shirt all soaked with sweat
he's ridin' hard to catch that herd
but he 'aint caught 'em yet
'cause they've all to ride forever
on that range up in the sky
oh the horses start to shire
as they ride on through they cry
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
strofe:
as the riders loaped on by him
he heard one call his name
if you want to save your soul from hell
a riding on our range
cowboy change your ways today
or with us you will ride
driving with the devils herd
across this moonlit sky
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
Vermoeid van het vastzetten van de wieken van de molen blazen de twaalfjarige Stan Jones en de oude cowboy Cap Watts even uit op een heuvel op het terrein van de Slaughter Ranch in Cochise County, Arizona. Terwijl donkere wolken zich samenpakken en een bliksemflits de lucht doorklieft, begint de cowboy te vertellen.
In de eerste helft van de jaren achttienhonderd is het Amerikaanse westen een groot, open plein. Het vee werd gebrandmerkt en kon dus vrij grazen. Wanneer ze vet genoeg waren, dreven de cowboys ze naar de slachthuizen of de markten. Dat veranderde allemaal door de komst van het prikkeldraad in de jaren 1870. Boeren konden nu hun velden afbakenen en zo niet alleen hun eigen kuddes bij zich houden maar ook hun voedsel- en watervoorraad beschermen tegen voorbijtrekkend vee. Dit zette natuurlijk kwaad bloed bij veehouders die nog steeds hun kuddes op de prairie lieten grazen en zo ontstonden regelrechte gevechten met de landbezitters.
Op een dag trekt veehouder Sawyer over het land van een ‘homesteader’ in Crosby County, Texas. Zijn kudde vermengt zich met die van de boer en hij rijdt door met alle beesten. Sawyer beantwoordt het verzoek van de boer de kuddes te scheiden met een kort “go to hell”: zijn mannen zijn even vermoeid als zijn beesten, al wat hij wil is overnachten. Wanneer de boer de cowboy bedreigt met een stampede, zwaait die met een pistool in de richting van de landbouwer.
Sawyer legt zijn kudde te rusten op een mesa waar een steile klif een natuurlijke hindernis vormt voor hongerige roofdieren. De helft van de cowboys kruipt onder de wol en daar profiteert de boer van om met een deken en pistoolschoten de kudde op hol te jagen. Een stampede was een van de ergste dingen die een veehouder kon overkomen. Duizenden doldrieste runderen, elk met een gewicht van meer dan honderd kilogram, verwoestten alles wat op hun weg lag en raasden zo hun noodlot tegemoet. Sawyer verliest twee van zijn cowboys en bijna zijn hele kudde wanneer de beesten dol van woede en angst de klif afstormen. De volgende ochtend al neemt de veehouder wraak: de boer wordt geblinddoekt en met een lasso vastgeknoopt aan zijn paard over dezelfde klif gestuurd als de kudde.
Sinds die nacht, zo vervolgt Watts, mijden de cowboys Stampede Mesa omdat hun kuddes er steeds op hol slaat. Wanneer het stormt, zo zeggen de moedigen die het nog kunnen navertellen, kun je er steeds opnieuw de geblinddoekte landbouwer, vastgebonden op zijn paard, de spookkudde zien najagen - in de lucht.
De jonge Stan Jones is ondertussen op zijn paard gesprongen en galoppeert bleek van angst terug naar zijn veilige thuis. Tweeëntwintig jaar later, op 5 juni 1948, herinnert hij zich het verhaal van de oude Cap Watts en schrijft op zijn vierendertigste verjaardag op de front porch van zijn huisje in Death Valley, California (waar hij werkt voor de National Park Service) het nummer Ghost Riders In The Sky.
Al in 1949 volgen er enkele goedscorende covers van Jones song. De allereerste was die van Burl Ives, die tot plaats 21 geraakte in de Billboard charts. Vaughn Monroe haalde wel de nummer één positie en verbleef zelfs 22 weken in de Billboard charts met zijn versie met orkest en vocaal kwartet. Bing Crosby geraakte samen met de Ken Darby Singers tot nummer veertien. Ook Peggy Lee en de Jud Conlon Singers namen een populaire cover van Ghost Riders op. De versie van Spike Jones en zijn City Slickers parodieerde die van Monroe maar is nu een gezochte raritiet - waarschijnlijk mede dankzij het feit dat Monroe aandeelhouder was van Spike's platenlabel. Gene Autrey zong het nummer datzelfde jaar ook in de film Riders In The Sky, die helaas niks te maken had met het verhaal achter het nummer.
Er verschenen ook al snel instrumentale versies van Ghost Riders In The Sky. De Ramrods geraakten er in 1961 tot in de Billboard top 30 en de Engelse top 10 mee. In 1963 bracht Dick Dale zijn versie uit op zijn tweede album, King Of The Surf Guitar. Ook zijn collega surfers van de Ventures voegden wat twang toe aan de spookruiters. Natuurlijk kon ook Duane Eddy niet achterblijven: zijn gitaar en de sax van Jim Horn sieren een versie uit 1966. In 1980 halen de Shadows nog nummer twaalf in de UK Singles ranglijst - en waar de Shadows zijn, daar volgen de Zweedse Spotnicks.
Ook onder meer Frankie Lane, Marty Robbins, Dean Martin, Elvis Presley, Johnny Cash (solo en met Willie Nelson), de Outlaws, Debbie Harry, R.E.M., de Dixie Chicks, de Blues Brothers (hoewel ze aangekondigd werden als de Bluegrass Brothers) en zelfs metalband Children Of Bodom namen versies op van Stan Jones’ spookverhaal. Robbie Krieger, gitarist van de Doors, die ook Ghost Riders In The Sky gecoverd hebben, heeft gezegd dat Riders On The Storm geïnspireerd zou zijn door de song.
Songs die zo populair zijn, krijgen ook vaak de eer geparodieerd te worden. Een van de grappigere was waarschijnlijk die in de Smothers Brothers televisie show. Tijdens een scenaristenstaking zong een koortje, uitgedost met Groucho Marx brillen, over de “ghost writers in disguise”. Daarnaast zijn er versies waarin de lucht bevolkt wordt door onder meer spookkuikens, thuisleraars en yuppies.
Hoewel Ghost Riders In The Sky als ondertitel A Cowboy Legend meekreeg, lijkt het er op dat het verhaal van Cap Watts geïnspireerd was door de Europese legende van de ‘wilde jacht’. Al in de vijfde eeuw voor Christus reed de Griekse angstgodin Hecate aan het hoofd van haar kudde door de lucht. In de loop der tijd verspreidde de legende zich over de Oude Wereld. In het noorden bijvoorbeeld denderde Odin door de hemel aan het hoofd van Asgardreai, een stoet van doden. Later namen de christenen de legende over en achtervolgde de stoet de zielen van de vervloekte doden. Steeds echter trok de kudde enkel uit tijdens zware stormen en steeds was ze een voorteken van dood of rampspoed. Toen de legende arriveerde in Amerika, veranderde de voorman in een cowboy en de overledenen in vurige paarden.
Naast de tekst lijkt overigens ook de melodie Europese geïnspireerd te zijn. Ze zou wel erg lijken op die van de Ierse anti-oorlogssong Johnny I Hardly Knew Ye uit het begin van de negentiende eeuw.
Keer terug naar de andere ballades.
one dark and windy day
at bolder ridge he rested
as he went along his way
when all at once a mighty herd
of red eyed cows he saw
driving through the ragged skies
and up a cloudy draw
strofe:
their brands were still on fire
and their hooves were made of steel
their horns were black and shiny
and their hot breath he could feel
a bolt of fear cut through him
as they thundered through the sky
for he saw the riders coming hard
and he heard their mournful cry
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
strofe:
their face was drawn their eyes were blurred
their shirt all soaked with sweat
he's ridin' hard to catch that herd
but he 'aint caught 'em yet
'cause they've all to ride forever
on that range up in the sky
oh the horses start to shire
as they ride on through they cry
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
strofe:
as the riders loaped on by him
he heard one call his name
if you want to save your soul from hell
a riding on our range
cowboy change your ways today
or with us you will ride
driving with the devils herd
across this moonlit sky
refrein: C C Am Am F Dm Am Am
Yipie i oh, yipie i ay, ghost riders in the sky
Vermoeid van het vastzetten van de wieken van de molen blazen de twaalfjarige Stan Jones en de oude cowboy Cap Watts even uit op een heuvel op het terrein van de Slaughter Ranch in Cochise County, Arizona. Terwijl donkere wolken zich samenpakken en een bliksemflits de lucht doorklieft, begint de cowboy te vertellen.
In de eerste helft van de jaren achttienhonderd is het Amerikaanse westen een groot, open plein. Het vee werd gebrandmerkt en kon dus vrij grazen. Wanneer ze vet genoeg waren, dreven de cowboys ze naar de slachthuizen of de markten. Dat veranderde allemaal door de komst van het prikkeldraad in de jaren 1870. Boeren konden nu hun velden afbakenen en zo niet alleen hun eigen kuddes bij zich houden maar ook hun voedsel- en watervoorraad beschermen tegen voorbijtrekkend vee. Dit zette natuurlijk kwaad bloed bij veehouders die nog steeds hun kuddes op de prairie lieten grazen en zo ontstonden regelrechte gevechten met de landbezitters.
Op een dag trekt veehouder Sawyer over het land van een ‘homesteader’ in Crosby County, Texas. Zijn kudde vermengt zich met die van de boer en hij rijdt door met alle beesten. Sawyer beantwoordt het verzoek van de boer de kuddes te scheiden met een kort “go to hell”: zijn mannen zijn even vermoeid als zijn beesten, al wat hij wil is overnachten. Wanneer de boer de cowboy bedreigt met een stampede, zwaait die met een pistool in de richting van de landbouwer.
Sawyer legt zijn kudde te rusten op een mesa waar een steile klif een natuurlijke hindernis vormt voor hongerige roofdieren. De helft van de cowboys kruipt onder de wol en daar profiteert de boer van om met een deken en pistoolschoten de kudde op hol te jagen. Een stampede was een van de ergste dingen die een veehouder kon overkomen. Duizenden doldrieste runderen, elk met een gewicht van meer dan honderd kilogram, verwoestten alles wat op hun weg lag en raasden zo hun noodlot tegemoet. Sawyer verliest twee van zijn cowboys en bijna zijn hele kudde wanneer de beesten dol van woede en angst de klif afstormen. De volgende ochtend al neemt de veehouder wraak: de boer wordt geblinddoekt en met een lasso vastgeknoopt aan zijn paard over dezelfde klif gestuurd als de kudde.
Sinds die nacht, zo vervolgt Watts, mijden de cowboys Stampede Mesa omdat hun kuddes er steeds op hol slaat. Wanneer het stormt, zo zeggen de moedigen die het nog kunnen navertellen, kun je er steeds opnieuw de geblinddoekte landbouwer, vastgebonden op zijn paard, de spookkudde zien najagen - in de lucht.
De jonge Stan Jones is ondertussen op zijn paard gesprongen en galoppeert bleek van angst terug naar zijn veilige thuis. Tweeëntwintig jaar later, op 5 juni 1948, herinnert hij zich het verhaal van de oude Cap Watts en schrijft op zijn vierendertigste verjaardag op de front porch van zijn huisje in Death Valley, California (waar hij werkt voor de National Park Service) het nummer Ghost Riders In The Sky.
Al in 1949 volgen er enkele goedscorende covers van Jones song. De allereerste was die van Burl Ives, die tot plaats 21 geraakte in de Billboard charts. Vaughn Monroe haalde wel de nummer één positie en verbleef zelfs 22 weken in de Billboard charts met zijn versie met orkest en vocaal kwartet. Bing Crosby geraakte samen met de Ken Darby Singers tot nummer veertien. Ook Peggy Lee en de Jud Conlon Singers namen een populaire cover van Ghost Riders op. De versie van Spike Jones en zijn City Slickers parodieerde die van Monroe maar is nu een gezochte raritiet - waarschijnlijk mede dankzij het feit dat Monroe aandeelhouder was van Spike's platenlabel. Gene Autrey zong het nummer datzelfde jaar ook in de film Riders In The Sky, die helaas niks te maken had met het verhaal achter het nummer.
Er verschenen ook al snel instrumentale versies van Ghost Riders In The Sky. De Ramrods geraakten er in 1961 tot in de Billboard top 30 en de Engelse top 10 mee. In 1963 bracht Dick Dale zijn versie uit op zijn tweede album, King Of The Surf Guitar. Ook zijn collega surfers van de Ventures voegden wat twang toe aan de spookruiters. Natuurlijk kon ook Duane Eddy niet achterblijven: zijn gitaar en de sax van Jim Horn sieren een versie uit 1966. In 1980 halen de Shadows nog nummer twaalf in de UK Singles ranglijst - en waar de Shadows zijn, daar volgen de Zweedse Spotnicks.
Ook onder meer Frankie Lane, Marty Robbins, Dean Martin, Elvis Presley, Johnny Cash (solo en met Willie Nelson), de Outlaws, Debbie Harry, R.E.M., de Dixie Chicks, de Blues Brothers (hoewel ze aangekondigd werden als de Bluegrass Brothers) en zelfs metalband Children Of Bodom namen versies op van Stan Jones’ spookverhaal. Robbie Krieger, gitarist van de Doors, die ook Ghost Riders In The Sky gecoverd hebben, heeft gezegd dat Riders On The Storm geïnspireerd zou zijn door de song.
Songs die zo populair zijn, krijgen ook vaak de eer geparodieerd te worden. Een van de grappigere was waarschijnlijk die in de Smothers Brothers televisie show. Tijdens een scenaristenstaking zong een koortje, uitgedost met Groucho Marx brillen, over de “ghost writers in disguise”. Daarnaast zijn er versies waarin de lucht bevolkt wordt door onder meer spookkuikens, thuisleraars en yuppies.
Hoewel Ghost Riders In The Sky als ondertitel A Cowboy Legend meekreeg, lijkt het er op dat het verhaal van Cap Watts geïnspireerd was door de Europese legende van de ‘wilde jacht’. Al in de vijfde eeuw voor Christus reed de Griekse angstgodin Hecate aan het hoofd van haar kudde door de lucht. In de loop der tijd verspreidde de legende zich over de Oude Wereld. In het noorden bijvoorbeeld denderde Odin door de hemel aan het hoofd van Asgardreai, een stoet van doden. Later namen de christenen de legende over en achtervolgde de stoet de zielen van de vervloekte doden. Steeds echter trok de kudde enkel uit tijdens zware stormen en steeds was ze een voorteken van dood of rampspoed. Toen de legende arriveerde in Amerika, veranderde de voorman in een cowboy en de overledenen in vurige paarden.
Naast de tekst lijkt overigens ook de melodie Europese geïnspireerd te zijn. Ze zou wel erg lijken op die van de Ierse anti-oorlogssong Johnny I Hardly Knew Ye uit het begin van de negentiende eeuw.
Keer terug naar de andere ballades.
© Wouter Adriaensen, 2010
except lyrics are traditional